Vanochtend sprak ik met een interne arbeidsdeskundige van een zorg-organisatie. Ze had AI gebruikt in een overleg over het thema gezondheid en met succes. Ze vertelde hierover: “Er ontstond flow in het groepsgesprek, een positieve sfeer waarin dingen bespreekbaar konden worden gemaakt en mensen kwamen in beweging”. Waarop ik haar de vraag stelde: “En heeft het geleid tot een resultaat, tot een stukje vernieuwing of nieuwe kennis ?”. Ze moest me daarop het antwoord schuldig blijven.
In Appreciative Inquiry wordt veel gewaardeerd, en terecht. Het heeft een wezenlijke functie en dat is om gesprekken over het kernthema constructief te laten verlopen. Waarderen is ook een ethische daad door anderen te zien, te horen en respecteren om hun bijdragen, competenties en talenten. Maar het waarderen staat wel ten dienste van de Inquiry, van het onderzoek dat je doet. David Cooperrider en Suresh Srivastva zijn daar in hun artikel in 1987 heel duidelijk over. Appreciative Inquiry is een aanpak die bij wil dragen aan nieuwe kennis voor een beter functionerende, lees menselijker organisatie en samenleving. Deze kennis kan komen in de vorm van nieuwe inzichten, verhalen, ideeën, concepten, kansen of mogelijkheden. Levert Appreciative Inquiry geen nieuwe kennis op, verandert er in het denken of doen van de organisatie niets wezenlijks, dan keren bestaande routines en gewoonten snel terug. Ik ben daarom een groot voorstander van een sterke nadruk op onderzoeken, op de kwaliteit van het onderzoeksproces en op het rigoureus willen onderzoeken van een thema. Daarvoor is aan de voorkant een sterk commitment van opdrachtgever(s) en andere sleutelspelers nodig.
