In de Ted-opname Every Child A Talker – Appreciative Inquiry at Work vertelt psycholoog Robbie McPherson over een AI-traject dat hij begeleidde rondom het project Every Child a Talker.
Every Child a Talker is een Brits overheidsproject om de taal en communicatie van peuters te verbeteren. Als kleuters op school komen met een slechte taalkennis hebben zij weinig woordenschat, begrijpen ze de leraar niet, kunnen ze zich niet goed uitdrukken, begrijpen ze de lesstof niet en hebben ze een sociale achterstand. Deze kinderen hebben later veel minder kansen dan kleuters met een goede taalkennis. Het is een project dat werd uitgevoerd met behulp van Appreciative Inquiry. McPherson vertelt over het verloop van de verschillende fasen van het AI-proces.
1. Define fase
In de Define-fase van het AI-proces wordt bepaald op welke vraag er een antwoord wordt gezocht. Voor het Every Child a Talker-project was dit een gemakkelijke fase: De Britse overheid had precies bedacht dat de taalvaardigheid van peuters gestimuleerd ging worden en had zelfs al een handleiding geschreven over hoe dit zou kunnen gebeuren. De projectleiders hebben de beste stukken uit de handleiding gebruikt. Er waren door de overheid zelfs targets gesteld: een bepaald percentage kinderen moest vooruit zijn gegaan in hun taalvaardigheid. Robbie McPherson heeft deze targets niet streng in de gaten gehouden. Hij vertrouwde erop dat het AI-proces ervoor zou zorgen dat de targets zeker gehaald zouden worden.
2. Discovery-fase
In de Discovery-fase wordt gekeken naar wat er al wel goed werkt en welke krachtige eigenschappen en kennis er al kan worden geleverd in een organisatie. Voor deze fase van Every Child a Talker hadden de projectleiders alle betrokken begeleiders verzameld die de verandering gestalte zouden gaan geven in het land. Allereerst gingen ze op zoek naar wat de sterke punten waren die iedereen inbracht, en wat er al goed was aan de situatie.
Ook werden de begeleiders meegenomen naar de rechtszaal. Ze zagen hoe jonge wetsovertreders in de problemen kwamen omdat 70% van hen taalkundig niet goed was onderlegd, niet goed konden communiceren en hoeveel problemen dit opleverde Dit zorgde voor een enorme betrokkenheid van de begeleiders; ze zagen dat hun werk echt belangrijk was en impact had. Zij voelden zich echt gewaardeerd voor wat ze toevoegden. Zo ontstond er een enthousiast team dat popelde om aan de slag te gaan.
3. Dream-fase
In deze fase wordt bedacht wat er, gegeven de krachtige eigenschappen en kennis, allemaal zou kunnen ontstaan. De deelnemers bedenken een gedeelde toekomst als wenkend perspectief. Met deze enthousiaste groep was dat geen probleem. Ze dachten na over hoe de ideale situatie zou zijn als ze twee jaar verder waren en Every Child a Talker een enorm succes bleek te zijn geworden. Wat zouden ze zien over 2 jaar, wat deed iedereen, hoe was iedereen betrokken, wat voor vaardigheden had iedereen geleerd? Hierdoor ontstonden prachtige toekomstbeelden van de ideale situatie.
4. Design-fase
In de Design-fase wordt bedacht wat er allemaal zou moeten veranderen om het toekomstperspectief te bereiken en hoe dat zou kunnen gebeuren. De project-deelnemers bedachten dat er allemaal speelplekken moesten komen, waar peuters al spelend communiceerden met hun ouders of leeftijdgenootjes. De speelplekken konden binnen of buiten zijn en zouden moeten uitnodigen tot communicatie. Ook wilden de deelnemers speciale plekken inrichten waar ouders konden kletsen met hun kinderen en ze konden voorlezen. Al deze plannen waren concreet genoeg, de realisatie werd gepland en in werking gezet.
5. Destiny-fase
In deze laatste fase van de cyclus worden de veranderingen uitgevoerd en behouden. Dit punt is tevens het startpunt van een nieuwe cyclus. Het bleek dat het behouden van het resultaat van Every Child a Talker in kleine dingen zat: er werd voortaan gecommuniceerd op kindhoogte, als ouders of begeleiders met een kind speelden werden ze aangemoedigd om vooral te blijven praten met het kind, ook al dachten ze dat het kind de taal niet snapte, op verschillende plekken werd gebruik gemaakt van het materiaal dat er al was…. Na de uitvoering van de plannen zorgden dit soort dingen zorgden er voor dat de verandering blijvend was.
De overheid stopte na 2 jaar met de subsidie voor het project. Er zijn andere partijen gekomen die voor het geld zorgden, omdat het project te veel goeds deed om te stoppen. Een tijdje na het project kwamen de begeleiders weer bij elkaar op een conferentie. Iedereen vertelde spontaan en enthousiast voor de hele groep over wat er was bereikt en ook wat er verder nog bereikt kon worden. Hoewel het niet de bedoeling van het project was, bleven de begeleiders dus nadenken over wat zijn verder nog voor actie konden nemen. Dit “naar de toekomst toe denken” van de enthousiaste en betrokken begeleiders is één van de belangrijkste voorwaarden voor het behoud van de veranderingen en goede resultaten.
Robbie McPherson vertelt in het filmpje enthousiast over het hele project. Aan het eind volgt zijn conclusie: Als je focust op wanneer mensen op hun best zijn, dan komen hun energie, vertrouwen en hun vastbeslotenheid om het beste te zijn wat ze kunnen zijn vrij!
